Dag 12 : Een snipperdag met honden en katten

Het lijkt me goed om mijn benen wat rust te geven voordat ik de Alpen inga. Ik blijf dus een dag in Bregenz zonder mijn fiets aan te raken. 

Ik doe een wasje en luister naar de eerste symfonie van Mahler ('Titan'; samen met Thomas heb ik die voor de eerste keer live gehoord in Amsterdam met het Concertgebouworkest o.l.v Leonard Bernstein, in 1988 - een bijzondere ervaring). Ik keer ook mijn twee fietstassen ondersteboven: ik wil nog eens kritisch bekijken welke spullen ik bij me heb, en of ik die de komende dagen echt allemaal mee naar boven wil sjouwen. Vooral de spullen die ik nog niet gebruikt heb worden aan de tand gevoeld. 

Dat ik de regenbroek nog niet heb gebruikt, vind ik uitstekend; die broek is overigens erg licht, en als ik hem nu weg zou doen gaat het vast prompt regenen. Mijn fleece heb ik ook nog niet gebruikt; had ik die wel mee moeten nemen in deze periode van het jaar? En de twee reserve binnenbanden? Ze hebben speciale maten, zulke banden zijn waarschijnlijk niet makkelijk onderweg te verkrijgen, maar zou één band niet genoeg zijn? Net als in het normale leven vind ik het moeilijk om afstand van dingen te doen; uiteindelijk gooi ik een paar kleine spullen weg, maar het merendeel zal (hopelijk) Italië zien. 

Vervolgens loop ik naar de boulevard, voor een duik in de opmerkelijk warme Bodensee. Het lijkt me verstandig om hiervan geen beeldmateriaal ter beschikking te stellen. Ik dacht dat al trappend de kilo's van mijn lijf zouden vliegen, maar als ik naar mezelf kijk lijken ze er alle 90 nog aan te zitten. Om tijdens deze reis aan mijn pré-Brusselse gewicht te komen (83), moet ik niet alleen hard trappen, maar mij ook wat minder culinair laten verwennen, denk ik. 

Na de duik, op weg naar een café latte, krijg ik het aan de stok met een hond. Terwijl ik over de boulevard wandel, kruist een aangelijnde poedel mij voorlangs, zijn neus achterna lopend. Zijn baasje doet vele seconden niets; omdat ik door de lijn geblokkeerd ben, trek ik daar zelf maar aan om het beestje op het goede pad te brengen en mij vrije doorgang te verlenen. Het baasje blijft zwijgen, ik geloof dat hij ook wel in de gaten heeft dat dit zijnerzijds niet comme il faut is. Maar het is ook waar dat ik niet erg veel geduld heb met honden en katten; een dierenliefhebber ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. In mijn huis komt nooit een huisdier - read my lips. 

Vlak voordat ik bij café Cuenstler ben, komen ook uit de hemel de katten en honden omlaag: in een oogwenk staan de straten blank. Wat ben ik blij nu hier te zijn en niet op mijn fiets! Maar ik hoop wel dat het morgen allemaal weer voorbij is ...

's Avonds kijk ik op mijn iPad naar het Prinsengrachtconcert. Het regent ook katten en honden daar, althans in het voorprogramma, maar wat speelt het Koninklijk Concertgebouworkest geweldig en wat een weergaloze stem heeft die Joseph Calleja! Ik geniet met volle teugen, uiteraard ook van de geweldige sfeer op de gracht en in Amsterdam. Burgermeester Van der Laan heeft gelijk dat Amsterdammers 'chauvinistische apen' zijn, maar dat zijn ze wat mij betreft met recht. Ik ben voornemens er volgend jaar met de Tio Bueno weer bij te zijn en, als het kan, ook met Pablo (en er is nog meer plaats op de boot, wees welkom!). Hopelijk is het dan in Amsterdam weer droog en warm. 

Ondertussen heb ik kriebels gekregen om weer te gaan fietsen. Morgen ga ik eerst naar Bludenz, en dan volgt overmorgen het zwaarste stuk van de reis: de Arlbergpas. Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate!