Na een café latte en twee heerlijke fiori di mandorle - Italië komt steeds dichterbij - ga ik met afgevulde bidons op weg. De eerste kilometers zijn makkelijk, maar dan begint de klim. De percentages wisselen, het gaat van 3 tot 8 %. Het is steeds een beetje zoeken op mijn Rohloff naaf om het juiste verzet te vinden: ik wil niet te zwaar fietsen, maar ook niet te licht. Bij twijfel liever iets zwaarder dan iets lichter.
Volgens het boekje van Reitsma gaat de route over een 'tamelijk drukke weg', maar wegens een dringende reparatie is de weg afgesloten voor alle autoverkeer; fietsers kunnen wel passeren. Ik rijd dus, als het ware, over één groot vrijliggend fietspad naar boven: het gevoel van vrijheid wordt er alleen maar groter door.
Ik merk een verandering in de bestudering van mijn fiets-instrumenten: ik kijk niet meer naar de kilometerteller, maar naar de hoogtemeter, zodat ik weet hoeveel meters ik nog moet stijgen: 498, 499, 500 ... De omgeving is mooi, maar ik wil de klim graag in één ruk volbrengen, en ik weersta daarom de verleiding om te stoppen en foto's te nemen.
Een vrouw die er heel Nederlands uitziet zoekt ook haar weg omhoog. Ze blijkt net als ik uit Amsterdam te komen en is twee dagen vóór mij vertrokken, op zaterdag. Dat ze er iets langer over doet is begrijpelijk: ze campeert, en vervoert daarom veel spullen op haar fiets. Na een paar wetenswaardigheden te hebben uitgewisseld laat ik haar alleen en fiets door. Ik verwacht haar niet meer te zien.
De klim gaat niet vanzelf, maar trappend in mijn eigen ritme is het eigenlijk best te doen. Na drie kwartier ben ik op de top: ik heb het gehaald! Ik moet de Alpen en de Apennijnen nog over, maar dit versterkt mijn vertrouwen dat ik Rome kan halen.
Ik fiets verder over het plateau van de alp. Ook hier is het vrijwel autovrij, een prettige sensatie. Op de alp is het duidelijk kouder dan beneden: het graan is nog niet geoogst, sommige bloemen zijn nog in bloei. Ik rijd door wijden en door bossen, langs kleine dorpen en door open velden. Het is heerlijk: ik voel me bevoorrecht dat ik in dit schitterende landschap mag fietsen.
Een groep goed getrainde Nederlandse fietsers passeert me. Na een twintigtal minuten kom ik hen weer tegen: ze komen net terug van een wegversperring. Het fietspad is wegens werkzaamheden gesloten, ze gaan de aangegeven omleiding rijden. Ik bekijk de omleiding, maar schrik ervan: het is een forse extra reistijd. Ik besluit te proberen of ik toch het oorspronkelijke pad kan volgen: vaak valt het in de praktijk met zulke werkzaamheden wel mee. Ik rijd het pad op, en verwacht elk moment een groot obstakel. Maar er is niets. Het enige dat ik zie is een greppel waarin gewerkt wordt, maar ik kan er prima langsfietsen. Ik hoef mijn fiets niet af.
Ik denk dat men de weg heeft afgesloten om te voorkomen dat er een ongeluk gebeurt waarvoor de mensen van de werkzaamheden verantwoordelijk kunnen worden gehouden. Maar het is wel een forse maatregel voor een zeer klein risico. Waarschijnlijk had men ook kunnen volstaan met het ophangen van een bordje met de mededeling dat er werkzaamheden aan de gang zijn, en dat elk gebruik van de weg op eigen risico is. Maar misschien is dat niet tüchtig genoeg.
Bij Sigmaringen, waar het plaatselijke kasteel veel indruk maakt, kan ik weer een grote rivier afvinken: na de Maas, Roer, Rijn, Moezel en de Neckar, is de Donau de zesde grote rivier die ik op mijn tocht tegenkom (ofschoon, het moet gezegd, de Donau hier echt nog in de kinderschoenen staat). Ik hoop de Adige, de Po en de Tiber nog te zien; wellicht de Arno ook.
Ik had het voornemen om bij Sigmaringen te overnachten, maar het is nog vroeg dus ik rijd een stukje door, op een heel mooi traject langs de Donau. Bij Mengen vind ik het welletjes geweest; het is tijd om te rusten.
Statistieken:
Donderdag 22 augustus: Tübingen-Mengen
Afgelegde dagafstand: 79,98 kmReistijd: 5:00 uur
Gemiddelde snelheid: 15,9 km
Max. snelheid: 34,50 km
Totaal afgelegde afstand: 946,45 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten