Dit is het weekend van het huwelijk van Tonino en Vanna. Ik heb Tonino leren kennen toen ik in Bologna studeerde, in 1990, en sindsdien hebben we contact gehouden. Tonino is een van de mooiste en puurste mensen die ik ken: hij heeft een hart van goud en heeft een zeer goed gevoel voor humor. Vijf jaar geleden heeft hij Vanna ontmoet, in Bari, waar Tonino deelnam aan een evenement met populaire dansen. Vanna was in Bari op bezoek bij haar ouders, en was naar het dansen komen kijken; Tonino heeft haar aangesproken, en toen is de vonk overgesprongen. Ze hebben elkaar vervolgens een paar keer gezien in Zweden, waar Vanna onderzoek deed voor een proefschrift in de pharmacie, en in Zürich, waar Vanna na haar proefschrift een jaar heeft gewerkt. Daarna is Vanna naar Bologna gekomen en is ze bij Tonino ingetrokken. Een jaar geleden werd hun eerste kind geboren, Bianca, een geweldige baby.
Zaterdag ga ik 's morgens per trein van Cesena naar Bologna. Het is warm, maar ik val weer als een blok voor de stad: de portici (bogen boven de trottoirs die je beschermen tegen regen, zon en het verkeer), de vele kleuren rood en geel, de schitterende paleizen en huizen, de diversiteit van het winkelaanbod, de talloze terrasjes en eetgelegenheden, het culturele aanbod, dit alles maakt Bologna echt een hele prettige plaats om te zijn. Ik lunch op de Piazza Santo Stefano, tortellini con ricotta al burro e salvia, en maak dan een nostalgische wandeling door de Via Guerazzi naar de Via San Petronio Vecchio (waar ik gewoond heb), en vervolgens langs de Via Zamboni (waar ik gestudeerd heb, en waar ook de opera is), naar de Piazza Maggiore (het hart van de stad, met de imposante San Petronio).
Hierna ga ik naar het huis van Tonino en Vanna om mijn pak op te halen. Met mijn fietstocht in gedachten heb ik afgelopen juni, toen ik een weekend in de Apennijnen heb gewandeld met Tonino, Vanna, Johanna, Chiara en Mats, een tweedelig pak uit Brussel meegenomen. Tonino heeft het pak bij hem thuis voor me bewaard, en zo heb ik nu, ondanks mijn komst per fiets, toch iets 'deftigs' dat ik op de bruiloft kan dragen.
's Avonds is er een eenvoudige maaltijd in een voormalig klooster in de heuvels boven Bologna, waar alle gasten uit Bari (familie van haar) en Frosinone (familie van hem) zijn ondergebracht. Ik ga er te voet heen, in de veronderstelling dat het 20 minuten lopen is, maar ik kom helemaal bezweet aan, want het blijkt 45 minuten fors klimmen. Na afloop is het echter heerlijk om de heuvels af te rollen en Bologna in te lopen: met het licht van de straatlantaarns is de stad nog mooier dan overdag.
Een ijsje bij een gelateria artigianale - met twee van mijn lievelingssmaken, zabaione en kaneel - vormt een mooie afsluiting van de dag.
Zondag loop ik door de Via Santo Stefano naar de kerk voor de plechtigheden van vandaag, in de Via Murri. Ik schaam me voor mijn bleke schoenen, en ben daarom blij dat ik onderweg schoensmeer kan kopen; ik maak een en ander meteen in orde, en denk hierbij glimlachend aan Geerten Meijsing, die goed gepoetste schoenen ook altijd zo belangrijk vindt. En terecht!
De bruid komt gekleed in het geel - misschien vindt ze maagdelijk wit als moeder van een baby niet helemaal gepast. Het staat haar in elk geval goed.
Er zijn twee plechtigheden: eerst is er het huwelijk van Tonino en Vanna, en dan is de doop van Bianca. De pastor is een goede vriend van Tonino, en een koor van vrienden brengt mooie liederen ten gehoor; samen zorgen ze voor een knusse sfeer in de grote, moderne kerk.
Ik word behoorlijk emotioneel van de plechtigheden, en zit soms met tranen in mijn ogen te kijken. Het heeft vast te maken met de blijdschap die ik voel voor Tonino en Vanna, en met de grote liefde die ze uitstralen: het is een uitstekend koppel, van twee mensen die goed communiceren en zich duidelijk echt verbonden voelen. Ik prijs me gelukkig en bevoorrecht dat ik dit mag meemaken.
Na het verplichte rijstgooien - dat in dit geval toch een beetje komt als mosterd na de maaltijd - ga ik in de grote familiebus uit Bari naar de huwelijkslunch (in agriturismo 'Le Conchiglie', in Sasso Marconi). De grote bus kruipt met moeite de heuvels op, waardoor het al tegen vieren loopt als we aankomen. De pranzo blijkt een lunch en diner ineen: we krijgen uitgebreide antipasti, drie pasta voorgerechten, een hoofdgerecht, kaas, en een grand dessert. Tussen de gangen door zijn er liederen, en wordt er muziek gemaakt en gedanst; vreemd genoeg zijn er geen speeches. Ik praat veel met de andere gasten, het meeste met de andere internationale gasten, die bijna allemaal vrienden zijn van Vanna uit haar Zweedse tijd.
Tegen negen uur zijn we nog bij het hoofdgerecht en begrijp ik dat ik het niet meer ga halen om vanavond op tijd in Cesena te zijn. Ik stuur daarom een bericht naar het hotel in Cesena om te zeggen dat ik niet kom. Op het einde van de avond, na de koffie en de grappa, rijden twee vrienden van Tonino me naar Bologna, waar ik een kamer neem bij hetzelfde hotel als gisteren.
Morgen begint mijn laatste stuk naar Rome. Ik had het huwelijk beslist niet willen missen, maar ik ben blij dat ik nu niet meer hoef te stoppen, en ik in één keer door kan fietsen naar mijn eindbestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten